Er zijn geen kleine rollen, luidt de Hollywood-wijsheid. Flauwekul, zegt Judy Greer (helemaal links op de foto). En zij kan het weten, want ondanks de 109 films op haar CV heeft zelfs de grootste filmkenner nog moeite om spontaan een titel van haar te noemen. Dat terwijl Greer in een paar wereldwijde blockbusters zat. Misschien dat ze met haar rol in Lemon zich wat meer in de kijker speelt, als blinde vriendin die het na tien jaar relatie wel welletjes vindt.
Op de aftiteling van Jurassic World, Ant-Man, Dawn of the Planet of the Apes staan, én dan nóg niet herkend worden. Judy Greer weet hoe dat voelt. Sterker, ze schreef er een (erg geestig) boek over: I Don’t Know What You Know Me From. Toch eens checken of die titel klopt.
Dus Judy… waar denk je dat ík je van ken?
“Eh.... ik gok Arrested Development? En The Decendents misschien? Ik ben inmiddels gewend dat mensen me een vragende blik toewerpen. Zelfs bij de paspoortcontrole op Schiphol was het raak. ‘Je komt me bekend voor’. Yep, dat ben ik ten voeten uit (lacht). Het is wel eens vervelend, als mensen je vastgrijpen en blijven volhouden dat ze je kennen en dan eisen dat ik alle films opratel waarin heb gespeeld. Dat kost me een beetje te veel tijd. Ik heb pas geleden nog eens de hele IMDb nageteld, hoeveel speelfilms ik nu precies heb gedaan, en ik kwam op 59 uit. Voor sommige films was dat welgeteld een dagje werk, maar toch.”
Je hebt zo met een aantal grote regisseurs en meesters gewerkt.
“De meeste mensen realiseren zich niet aan een geweldige regisseur vaak een vaste crew zit. Als je met mensen als Alexander Payne of Cameron Crowe werkt, dan werk je ook met een fantastische cameraman of kostuumontwerper. Zo’n crew verbindt zich ook echt aan een regisseur. Voor iemand als Steven Spielberg wachten ze, tot hij weer een nieuwe film heeft. Ik zou heel graag eens met Steven Spielberg werken.”
Nou, je zát al in een Spielberg-productie: Jurassic World.
“Da’s waar. Maar ik vrees dat mijn hond een meer persoonlijke connectie had met Steven Spielberg – hij is nog eens door Spielberg geaaid, toen mijn ex-vriend ‘m uitliep. Qua Hollywood-connecties leg ik het tegen mijn hond. Toen hij eens op de achterbank van de auto zat, en ik terugkwam van een boodschap, stond er een vrouw naast hem die zich voorstelde als scout voor hondenbrokkenreclames. Zó’n mooie hond, had ik misschien interesse en mocht ze haar mijn kaartje geven? Nee, nee, zei ik, één acteur is meer dan genoeg in ons gezin.” (lacht)
Wat speelde je eigenlijk in Jurassic World – heeft jouw personage het park van binnen gezien?
“Nope. Ik had een telefoonscène. Altijd het bruidsmeisje, nooit de bruid hè?! Ik speelde de moeder die in het begin de twee jongens naar het park en haar zus toestuurt. Zelfs voor zo’n bescheiden rolletje krijg je toch het volledige script toegestuurd. Het was wel zó gecodeerd, dat zelfs de Russen het nog niet zouden kunnen kraken. Geintje, we weten inmiddels wel beter. Voor Tomorrowland kreeg ik ook het hele script te lezen. Maar daarvoor moest ik wel naar het kantoor van de casting-regisseur, om het ter plekke te lezen, zo geheim was het. Het was gedrukt in zwarte inkt op rood papier, dus de rest van de dag was ik gedeeltelijk blind. En het scenario was laaaaaaaang. Maar aan het eind zat ik te snotteren, zo mooi was het. Helaas is mijn rol in de montage gesneuveld. Je kunt me alleen nog even horen, in een flashback. Dat was ik eruit geknipt was, was ik jammer genoeg vergeten te vertellen tegen mijn moeder. Die woont anderhalf uur rijden van de eerste bioscoop, en ging in het openingsweekend dus naar Tomorrowland. Sorry mam!”
Is Lemon dan jouw grootste rol, in minuten gerekend?
“Een van de grootste, ja. Een uitgebreide bijrol. Ik ben al jaren bevriend met Brett en Janizca. Toen ze samen met het scenario bezig waren, schreven ze de rol speciaal voor mij. Het is niet een erg tekstgedreven script, de film is vooral een visuele ervaring. Beeldschoon om naar te kijken! Dat kan de film ook helpen om buiten Amerika een publiek te bereiken. En het helpt dat het verhaal over mislukkingen behoorlijk universeel is, net als het gegeven dat je door je neuroses in beslag wordt genomen.”